God stopt Zijn liefde in een kind,
dat Hij Zijn Zoon laat noemen.
Die Hij naar deze wereld zond,
komend tot haar bevrijden.
Van alle zonden, alle schuld,
waarvoor Hij eens zou lijden.
De mensheid is door God bemint,
Hij wilde haar verlossen.
Van alle onrecht alle kwaad,
de dood en boze machten.
En Bethlehem was het begin,
eind aan het lang verwachten.
Vandaag staan wij weer rond het kind,
dat liggend in de kribbe.
Van ons weer alle aandacht vraagt,
ons wijst op de problemen.
Want vrede is nog niet bereikt,
wij die slechts oorlog claimen.
Wij immers wachten op de dag,
Hij vrede ons zal brengen.
Totdat die eenmaal voor ons daagt,
en Hij ze ons zal schenken.
Voor ons is dan de druk er af,
aan vrede steeds te denken!
Maar dat is niet wat ’t kind bedoeld,
aan vrede moet men werken.
En voor dat doel steeds blijven gaan,
wat aan ons is geboden.
Want dan komt eens de witte duif,
van vrede aangevloden.
