De muren voelen koud en kil
en tonen ons de diepe scheuren
ondanks de openstaande deuren
wordt het in kerkgebouwen stil.
De preekstoel en het doopvont staan
even als ’t orgel nog te prijken
maar hebben zoals meer gaat blijken
nog nauwelijks zinvol bestaan.
Op zondag zit een kleine groep
tesaam vereend rond woord en psalmen
die door de hoge ruimte galmen
en zendt tot God in nood haar roep.
Dit is het kerkverband vandaag
dat in het zonlicht zal verdampen
en met haar zorgen heeft te kampen,
hoe verder luidt de grote vraag.
Gemeente zijn vraagt om de Geest
en welke wegen te bewandelen
om daar tezamen naar te handelen,
de kerk geschoeid op nieuwe leest.
Al wie de weg met Christus gaat
kan weer als kerk gaan functioneren
dan wordt men weer de kerk des Heren,
opnieuw ontdekt hoe ’t haar vergaat.
Dan komt zij weer opnieuw tot groei
als zij zich door Gods Geest laat leiden
ontstaat er geloof en hoop verblijden,
want zo alleen komt zij tot bloei.
Ik zie uit naar die warme kerk
waar mensen veilig en geborgen
in liefde voor elkander zorgen
hun taak vervullen door hun werk.
