Er vliegt een duif de wereld rond
met een groen takje in zijn snavel.
Maar hij ziet resten op de grond
van rook en vuur door bom en zwavel.
God heeft die witte duif gestuurd
op aarde vrede te gaan brengen.
Waar nu nog steeds de oorlog duurt
en die niet langer te verlengen.
Hij vliegt per dag zo ver hij kan
om daar een takje aan te reiken.
Van Israel naar Afghanistan
om daar de vrede te bereiken.
Overal waar conflicten zijn
laat hij zijn rode oogjes dwalen.
Om met zijn takje teer en fijn
daar met zijn boodschap neer te dalen.
Maar ’t blijkt dat hem het maar niet lukt
om mensen daar te overtuigen.
Hoe geweld op de mensheid drukt
als men voor vrede niet wil buigen.
Met tranen vliegt het duifje terug
en zegt: God ik kon niets bereiken.
Misschien slaat U Heer wel een brug
die vrede sticht, oorlog laat wijken.
